afscheid nemen
Door: jeltine hoogland
Blijf op de hoogte en volg jeltine
19 December 2007 | Zuid-Afrika, Port Alfred
Nog 1 dag… dan zit ik in het vliegtuig.
Nog 2 dagen… en ik ben thuis.
Ik kijk er naar uit om weer terug te zijn in Nederland. Ik heb gemerkt dat ik een ‘echte’ Nederlander ben. Ik hou van hema-worst, chocoladeletters en ik ben gek op kaas!!
Toch neem ik afscheid van Zuid- Afrika met een dubbel gevoel. Ik heb hier veel nieuwe mensen leren kennen. De mensen waarmee ik omga zal ik in Nederland zeker weer zien, maar de Zuid-Afrikaanse studenten blijven hier. Een afscheid dat minder leuk is.
Ik moet zeggen dat Zuid-Afrika voor mij een goede levenservaring is geweest. Ik neem de dingen nu meer zo als ze zijn. Soms heeft het geen zin om je druk te maken over dingen die je niet kunt veranderen. Het leven is kort, dus kun je maar het beste ervan genieten zoals het is. Wijze les he!
Ik heb zoveel gedaan en gezien. Ik heb mijn duikbrefet, ik heb de tafelberg beklommen, ik heb in de townships gewerkt, ik heb gebungeejumped, ik heb gesurft, ik heb beesten gezien. Afrika zal ik nooit meer vergeten.
Maar aan alles komt een einde en zo ook aan deze trip. De laatste paar dagen ben ik met Viki, Sanne en Anneke naar Drakensbergen en Lesotho geweest.
Vrijdag zijn we vroeg met het autootje vertrokken. Het was een lange reis. De eerste nacht hebben we overnacht in een backpackers vlakbij Durban. Zaterdag zijn we doorgereden naar onze backpackers aan de grens van Zuid-Afrika en Lesotho. Onderweg kwamen we veel dorpjes tegen waar het krioelde van de zwarte mensen. Ze leefden daar allemaal op straat. Een rare gewaarwording om daar als blanke meisjes doorheen te rijden. Zaterdagavond kwamen we aan in de backpackers. Het was echt een mooi onderkomen. Ze hadden lekker eten en een zwembad.
Zondagochtend stonden we vroeg op om een tour te doen naar Lesotho. Eenmaal Lesotho binnen gekomen met het busje, kwamen we een heel andere wereld binnen. Een prachtige natuur en allemaal ronde hutjes waar mensen in wonen. Geen auto’s te bekennen, want iedereen gaat daar te paard. Na onze wandeltocht door Lesotho gingen we ananas bier drinken die zelf gebrouwen was. Het leek eerder op masena water en het smaakte nogal zuur. De mensen daar shenen het welt e waarderen, want ze dansten vrolijk en dronken in hun mooie gewaden in het rond.
‘S avonds om 6 uur waren we weer op de backpackers. Klaar om een hapje te eten. De volgende dag hadden we een hike op de planning staan. Dat was een heel avontuur. We hebben een berg overwonnen van 3000 meter. En ik moet zeggen dat is geen pretje! Sanne en Viki en de andere gasten hadden aardig de pas erin. Anneke en ik kwamen langzaam strompelend achter de menigte aan. Ik werd duizelig en kort-ademig van de hoogte. Na een paar asperientjes en een slokje water ging het wel weer. Tot op het moment dat we bij een punt kwamen waar we letterlijk de berg moesten beklimmen, pfff.
Anneke en ik klauterden langzaam naar boven, alles deed zeer en het was een barre tocht.
Na een half uur kwamen bij de top. Geheel uitgeput aten we onze lunch om in totaal maar 1 minuut van het uitzicht te kunnen genieten. Ik moet toegeven een uitzicht vanuit 3000 meter hoogte was verbluffend. Na de lunch ging de barre tocht verder. We liepen door het moeras en het was mistig. We kregen een beetje het gevoel alsof we bij de moerassen en de misty mountains van lord of the rings waren belandt. Na een half uurtje kwamen we aan bij de een waterval (twee na hoogste van de wereld). We hebben onze waterflesjes bij gevuld bij de waterval en ff lekker gerust. Na onze welverdiende pause zijn we de weg terug gegaan. Op een bepaald punt kwamen bij een stijle ladder van 20 meter die we af moesten. Geen beveiliging, helemaals niks. Het eerste wat ik dacht was: als ik nu zweet handen krijg dan val ik en ben ik morsdood. Omdat ik niet durfde, ging de gids achter me staan om me op te vangen. Gelukkig ben ik heel naar beneden gekomen. Pff! De weg terug was minder bar als de heenweg. Desalniettemin was het zwaar. Mijn benen voelden als lood en door de vochtige kou en de mist was het zicht slecht en bevroren we bijna. De stenen warden glibberig en dat maakte het lopen er niet beter op. Na 2 uren lopen waren we weer terug bij het busje. In totaal hebben we 6 uren gehiked. Ik was kapot! Maar ik moet toegeven: het was wel stoer en het uitzicht was verbluffend!
Ten slotte wil ik jullie bedanken voor de leuke en lieve berichtjes op mijn site. Ik heb zin om jullie allemaal weer te zien en ik hoop dat jullie ook weer zin hebben om mij te zien.
Stuur maar even een email naar jeltwinehoogland@hotmail.com met een aantal data waarop we kunnen afspreken en dan zien we elkaar snel weer. Ik heb er zin an! xx
Nog 2 dagen… en ik ben thuis.
Ik kijk er naar uit om weer terug te zijn in Nederland. Ik heb gemerkt dat ik een ‘echte’ Nederlander ben. Ik hou van hema-worst, chocoladeletters en ik ben gek op kaas!!
Toch neem ik afscheid van Zuid- Afrika met een dubbel gevoel. Ik heb hier veel nieuwe mensen leren kennen. De mensen waarmee ik omga zal ik in Nederland zeker weer zien, maar de Zuid-Afrikaanse studenten blijven hier. Een afscheid dat minder leuk is.
Ik moet zeggen dat Zuid-Afrika voor mij een goede levenservaring is geweest. Ik neem de dingen nu meer zo als ze zijn. Soms heeft het geen zin om je druk te maken over dingen die je niet kunt veranderen. Het leven is kort, dus kun je maar het beste ervan genieten zoals het is. Wijze les he!
Ik heb zoveel gedaan en gezien. Ik heb mijn duikbrefet, ik heb de tafelberg beklommen, ik heb in de townships gewerkt, ik heb gebungeejumped, ik heb gesurft, ik heb beesten gezien. Afrika zal ik nooit meer vergeten.
Maar aan alles komt een einde en zo ook aan deze trip. De laatste paar dagen ben ik met Viki, Sanne en Anneke naar Drakensbergen en Lesotho geweest.
Vrijdag zijn we vroeg met het autootje vertrokken. Het was een lange reis. De eerste nacht hebben we overnacht in een backpackers vlakbij Durban. Zaterdag zijn we doorgereden naar onze backpackers aan de grens van Zuid-Afrika en Lesotho. Onderweg kwamen we veel dorpjes tegen waar het krioelde van de zwarte mensen. Ze leefden daar allemaal op straat. Een rare gewaarwording om daar als blanke meisjes doorheen te rijden. Zaterdagavond kwamen we aan in de backpackers. Het was echt een mooi onderkomen. Ze hadden lekker eten en een zwembad.
Zondagochtend stonden we vroeg op om een tour te doen naar Lesotho. Eenmaal Lesotho binnen gekomen met het busje, kwamen we een heel andere wereld binnen. Een prachtige natuur en allemaal ronde hutjes waar mensen in wonen. Geen auto’s te bekennen, want iedereen gaat daar te paard. Na onze wandeltocht door Lesotho gingen we ananas bier drinken die zelf gebrouwen was. Het leek eerder op masena water en het smaakte nogal zuur. De mensen daar shenen het welt e waarderen, want ze dansten vrolijk en dronken in hun mooie gewaden in het rond.
‘S avonds om 6 uur waren we weer op de backpackers. Klaar om een hapje te eten. De volgende dag hadden we een hike op de planning staan. Dat was een heel avontuur. We hebben een berg overwonnen van 3000 meter. En ik moet zeggen dat is geen pretje! Sanne en Viki en de andere gasten hadden aardig de pas erin. Anneke en ik kwamen langzaam strompelend achter de menigte aan. Ik werd duizelig en kort-ademig van de hoogte. Na een paar asperientjes en een slokje water ging het wel weer. Tot op het moment dat we bij een punt kwamen waar we letterlijk de berg moesten beklimmen, pfff.
Anneke en ik klauterden langzaam naar boven, alles deed zeer en het was een barre tocht.
Na een half uur kwamen bij de top. Geheel uitgeput aten we onze lunch om in totaal maar 1 minuut van het uitzicht te kunnen genieten. Ik moet toegeven een uitzicht vanuit 3000 meter hoogte was verbluffend. Na de lunch ging de barre tocht verder. We liepen door het moeras en het was mistig. We kregen een beetje het gevoel alsof we bij de moerassen en de misty mountains van lord of the rings waren belandt. Na een half uurtje kwamen we aan bij de een waterval (twee na hoogste van de wereld). We hebben onze waterflesjes bij gevuld bij de waterval en ff lekker gerust. Na onze welverdiende pause zijn we de weg terug gegaan. Op een bepaald punt kwamen bij een stijle ladder van 20 meter die we af moesten. Geen beveiliging, helemaals niks. Het eerste wat ik dacht was: als ik nu zweet handen krijg dan val ik en ben ik morsdood. Omdat ik niet durfde, ging de gids achter me staan om me op te vangen. Gelukkig ben ik heel naar beneden gekomen. Pff! De weg terug was minder bar als de heenweg. Desalniettemin was het zwaar. Mijn benen voelden als lood en door de vochtige kou en de mist was het zicht slecht en bevroren we bijna. De stenen warden glibberig en dat maakte het lopen er niet beter op. Na 2 uren lopen waren we weer terug bij het busje. In totaal hebben we 6 uren gehiked. Ik was kapot! Maar ik moet toegeven: het was wel stoer en het uitzicht was verbluffend!
Ten slotte wil ik jullie bedanken voor de leuke en lieve berichtjes op mijn site. Ik heb zin om jullie allemaal weer te zien en ik hoop dat jullie ook weer zin hebben om mij te zien.
Stuur maar even een email naar jeltwinehoogland@hotmail.com met een aantal data waarop we kunnen afspreken en dan zien we elkaar snel weer. Ik heb er zin an! xx
-
19 December 2007 - 18:13
Rineke:
Hee lieve Jel,
Stoere verhalen weer, gelukkig ben je heel beneden gekomen. Geniet van de laatste dagen daar. Super dat je weer terug komt!! We spreken gauw wat af ok? Take care, x -
19 December 2007 - 19:42
Carla:
Haai haai Jeltine,
OOeeeehhh spannend hoor bijna weer naar huis... Leuk leuk maar uuh we gaan maandag met kring eten dus je betn meteen van harte uitgenodigd en aansluitend naar de kerst nachtdienst :) en uiteraard Wouter mag ook mee!!!
Hé hele fijne reis nog meid
leifs Carla en Martijn -
19 December 2007 - 20:43
Diana:
Hee Jeltine,
Wat gaaf lijkt me zo'n hike. Maar inderdaad ook heeeeel vermoeiend.
Veel succes met het afscheid nemen van mensen persoonlijk maar ook van de omgeving.
Hopelijk zien we elkaar gauw weer (kun j mijn buik hopelijk nog zien). Want ehhh vanaf vandaag mag het kindje komen!!!!!!!
Hele goede reis gewenst.
Liefs Diana en de groeten van Willie -
19 December 2007 - 23:21
Mem.:
Eindelijk, vrijdag ben je weer thuis, kunnen we maandag even shoppen, en een bakkie halen bij de Hema. -
19 December 2007 - 23:46
Gandalf:
Lieve Jeltine,
Ik sta iedere keer als ik je verhaal lees versteld! Zoveel als wat jij allemaal hebt meegemaakt en gezien, en stoer! Je bent een echte doorzetter. Ik hoop dat de terugreis voorspoedig zal zijn, sluit Afrika en de mensen daar maar in je hart! 'k ben blij dat ik je straks weer zie! -
20 December 2007 - 15:12
Marijke:
Hye meid,
Nu een hike gedaan met goede schoenen hoop ik ;) Ik vind het echt super tof dat je alles hebt gedaan wat je hebt gedaan, ook om dat terug te lezen. Het is net alsof ik er zelf bij ben en wat dat betreft mag je nog heel veel mooie verhalen schrijven. Maar ik ben ook wel blij als je weer in de buurt bent en we weer eens kunnen daten ;)
Ik ben alleen bezig met mijn scriptie, verder alleen verplichtingen in de vorm van muziek en sport. Dus wat mij betreft mag jij data doorgeven ;)
Nou, tot snel meid en toedellss!
*knufkus* -
20 December 2007 - 16:15
Wouter:
Hoi liefie,
ik zie je zo weer. Lekker op het vliegveld elkaar weer zien. We hebben elkaar nog zoooooo veel te vertellen. Ik hoop dat ik geen afspraak hoef te maken. Als dat wel zo is, dan wil ik een afspraak voor morgen en voor overmorgen en de dag erna en de dag daarna en daarna en daarna en daarna.... Nou ja, je snapt het principe. -
20 December 2007 - 21:41
Marieke:
Hoi Jel,
Weer een super verhaal!
Ik heb een tijdje geen internet kunnen kijken, maar eindelijk hebben we internet in ons nieuwe huis. En zie ik dat je morgen al weer thuis bent.
Ik zal je snel mailen met data wanneer ik langs kan komen en dan zien we elkaar snel weer. Heb er heel veel zin in!
Geniet van je vliegreis, goeie reis en maar lekker bijkomen thuis en nagenieten met de foto's en verhalen.
Liefs Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
